Oproep plaatsen? Ontdek hoe eenvoudig dit gaat!
lees meer
Marjo is al 29 jaar werkzaam bij Zonnehuisgroep IJssel-Vecht. Daarnaast is ze al een hele tijd actief bij SamenOuderen en heeft ze samen met Wijz Welzijn de Buurtkamer in het Zonnehuis opgezet. Door de coronacrisis werden bezoeken aan de Buurtkamer en dagbesteding echter niet meer mogelijk. Daarom werd haar gevraagd of ze wilde werken op de corona-afdeling van het Zonnehuis. 'Tja, wat doe je dan? Mijn zorghart wil zorgen. Doen wat ik kan. Dus ik zei ja!'
De ellende, angst en verdriet die Marjo en haar collega’s de afgelopen maanden hebben gezien, is met niets te vergelijken. Het is meer dan de gemiddelde medewerker in de verpleeg- en verzorgingstehuizen in het verleden ooit hun hele carrière hebben meegemaakt. Niemand weet hoelang de coronacrisis nog gaat duren. Marjo is echter vastbesloten om te doen wat ze kan voor ouderen, de groep waar zij het liefst mee werkt.
Marjo is haar loopbaan begonnen in het Zonnehuis in Zwolle. Na een periode van 10 jaar op verschillende verpleegafdelingen werkzaam te zijn geweest is ze overgestapt naar de Hoekstee in Ommen. Omdat daar op een bepaald moment te veel personeel was, kwam ze weer terug in het Zonnehuis in de Zwolse wijk Stadshagen. Daar ging ze aan het werk als dagbestedingscoach op een geronto psychiatrie groep met voornamelijk ouderen.
'Dingen samen doen, verbinding zoeken. Daar gaat het om. Ik heb even overwogen om de zorg te verlaten en aan een nieuwe uitdaging te beginnen, maar de zorg is waar mijn hart ligt. Vooral werken met ouderen, dat is toch echt wel mijn ding!'
Hoe was het om op de corona-afdeling te werken?
'Ik vond het wel spannend toen ik daar kwam. Twee coronastraten, zoals we dat noemen, met in totaal zestien patiënten. Velen heel benauwd en liggend aan de zuurstof. Je hoort op de gang de apparaten brommen en ziet de angst in de ogen van de patienten: ga ik dit wel overleven? Allemaal heel heftig.
“We maken hele droevige situaties mee. Zo was er een echtpaar die beiden corona hadden en vanuit het ziekenhuis bij ons kwamen om te herstellen. De vrouw werd zieker en moest terug naar het ziekenhuis. Haar man wist diep van binnen: misschien zie ik haar nooit meer terug. Maar hij hield vast aan de gedachte dat ze beiden weer gezond naar huis zouden kunnen gaan. ” Marjo
Op een gegeven moment kwam ik langs en zag de man op het balkon zitten. Over zijn wangen biggelden dikke tranen. Zijn zoon stond beneden en vertelde dat moeder was overleden. Ook waren er inmiddels meerdere familieleden besmet met het virus. Dat vond ik zó erg, dat je op zo'n moment elkaar niet eens even in de armen kunt nemen. Dat gaat je door merg en been! Ik ben, in mijn beschermende kleding, bij de man gaan zitten en heb mijn arm om hem heengeslagen. Gelukkig mocht hij wel naar de uitvaart van zijn vrouw met een mondkapje op. Als ik eraan terugdenk, krijg ik nog een brok in mijn keel.'
Marjo vertelt ogenschijnlijk rustig, maar achter haar rustige stem is de diepe emotie te horen en het verdriet dat ze dagelijks ziet en voelt. Oudere echtparen die tientallen jaren samen zijn geweest en nu – in de laatste fase van hun leven – noodgedwongen niet meer bij elkaar kunnen zijn. Onpeilbaar verdriet en de allesoverheersende angst of ze hun partner, kind en kleinkind ooit nog terug zullen zien. Je moet volhouden. Maar ik maak ook hele mooie dingen mee, zoals mensen weer terug naar huis zien gaan.'
Dankbaar werk
'Wat ik doe is heel dankbaar werk en we maken ook hele mooie dingen mee, zoals mensen die weer terug gaan naar huis en heel veel dankbaarheid tonen. Wij krijgen lunches en tulpen aangeboden, de politie die buiten komt applaudisseren, muziek die buiten voor ons en al die bewoners wordt gemaakt. Al die prachtige kaarten en tekeningen op straat! Geweldig!
“Wij worden bestempeld als de helden van de zorg. Maar eigenlijk zou je best kunnen zeggen dat die ouderen de helden zijn. Zij moeten alle ellende doorstaan en worden gescheiden van hun dierbaren. ” Marjo
'We hebben hier een man gehad, die het helaas niet heeft gered. Zijn vrouw stierf een dag later. En hun enige dochter bleek zelf ook nog corona te hebben. Al die tranen, al dat verdriet. Ze kunnen niet meer even met elkaar knuffelen. Hoeveel ellende kun je aan? Voor zulke oudere mensen heb ik veel meer bewondering. Het wordt hier nu een beetje rustiger. Maar ik moet er niet aan denken dat het weer opnieuw begint. Dan wordt het enorm zwaar.'
Wil jij net als Marjo hulp bieden tijdens de coronacrisis? Kijk dan eens op onze CoronaHulp pagina! Hier kun je eenvoudig reageren op hulpvragen van Zwollenaren en vrijwilligersvacatures. Daarnaast vind je hier een overzicht van initiatieven die tijdens de coronacrisis zijn opgestart en activiteiten die je in deze periode veilig kunt ondernemen.
Bekijk de CornaHulp pagina